26 augustus 2013 | Tokyo

Konitchiwa!!! Deze keer brengt mijn werk me naar Tokyo. Ik ben nog nooit naar het Verre Oosten geweest en ik kijk er errug naar uit. En dan zeker Tokyo...
Van tevoren regelt een vriend van mij een Japanse vriend van hem, om mij in Tokyo rond te leiden als ik daar ben. Dat is natuurlijk helemaal mazzel!!!

Daarbij vlieg ik ook nog eens met een steward die ik al ken en hij is mijn maatje aan boord, dus dat is heel gezellig.

We zijn 's morgens om 11u in het hotel en aangezien ik geen idee heb hoe ik met een jetlag moet omgaan als ik deze kant op vlieg, doe ik maar wat iedereen doet. Ik ga dus slapen en om 17u zien we elkaar bij de Sportsbar van het hotel. Ik vind het een beetje jammer dat er zo al een dag grotendeels weg is, maar ik volg gewoon het voorbeeld van de rest.
We drinken wat en de groep wordt steeds groter. Uiteindelijk gaan we met 9 man eten in een klein restaurantje op loopafstand. Ik bestel een zalm met spicy mayonaise. Wat is dat lekker!!!! Volgens mij zit daar van dat 5 of 7 kruiden-mengsel doorheen.
Na het eten duiken we een klein supermarktje in voor ijs en ik verbaas me over het assortiment mondkapjes dat je gewoon in de supermarkt kunt kopen!!! Het is dus niet alleen voor gebruik in Europa...!!!

Rond 22u zijn we weer in het hotel en een deel van de groep gaat meteen weer slapen. Ik ben net 6 uurtjes op, dus ik kan echt nog niet slapen!!! Gelukkig zijn er nog 3 collega's die even de Sportsbar in duiken.
Daar zijn we getuigen van een heel Japans en briljant tafereel: op een gegeven moment komt de karaokemachine tevoorschijn en een Japanse man gaat in een boek zitten bladeren. Stel je de setting voor: beetje donker café, diverse tv-schermen, met ieder een andere sportwedstrijd, achtergrondmuziekje, mensen die poolen en tafeltjes die vol zitten met kletsende mensen.... Geen podium of iets... En toch stelt deze man de machine in en kiest een liedje: "America". Ode aan de Amerikaanse flight crew die daar zit?
Het liedje begint en wordt vergezeld door gezellige heel Zen stockfoto's. Alle tekst is in het Japans en het nummer klinkt naar niets wat bekend voorkomt. Ook het refrein niet!!! Daar komt dan nog wel een stukje Engelse tekst, met (naar ik gok) fonetisch Japans erboven. Nee, kan er nix van maken.  Ook het volgende nummer "Gloria" niet.
Waar ik me vooral over verbaas, is dat deze man dit volledig in zijn eigen wereld zit te doen. Het stoort hem niet dat er allerlei omgevingsgeluid is, dat niemand aandacht voor hem heeft en dat niemand mee doet. Het komt heel autistisch over...

Ik moet ook naar het toilet en dat is wel een hele belevenis!!! Nee, geen rare details!!!
Maar ten eerste is de wc-bril verwarmd. Ik weet nog niet of ik dat prettig vind, want het geeft ook een beetje zo'n idee dat er iemand heel lang op gezeten heeft en er net af is....
Verder zitten er diverse knoppen aan de zijkant van het toilet. Er zijn diverse bidetf-functies, die ik even over sla, aangezien ik gewaarschuwd ben voor halve klysma-praktijken.... Verder zit er een knop die wc-geluid geeft. Ik ga uit van een leuk, gezellig muziekje ofzo.... Nee, het is een heel uitgebreid geluid alsof je het toilet doorspoelt.... Ik kan werkelijk niet bedenken waarom je die knop zou willen gebruiken!!?? Waarom zou je het geluid van een doortrekkende wc willen faken als je op een toilet zit en gewoon echt door zou kunnen trekken????
En er zitten nog 4 intrigerende knoppen, die niet vertaald zijn in het Engels. 4 knoppen die kennelijk alleen voor Japanners zijn.... Wat doen die dan???? Ik ben er nog niet achter...
Ik kom hoe dan ook lachend van het toilet af...

Om middernacht taait iedereen af en ik kan ook wel weer slapen. Helaas moet ik om half 3 plassen en is het klaar met de fun. Klaar en klaarwakker!!! Boekje lezen, video kijken, snoepen (want honger)... Dit is hem dan, de echte jetlag.... Pffffff...!!! En hoe meer ik me opwind dat ik de volgende dag een lange dag in Tokyo heb en dus wil slapen, hoe minder uk kan slapen. Ik heb uiteindelijk nog wat geslapen tussen kwart over 7 en half 9 en als ik wakker word, wil ik eigenlijk alleen maar verder slapen en anders huilen....
I know, it's the jetlag talking... Dus pull yourself together: opstaan, douchen, make-up op, aankleden en ontbijten. Ik ben niet de enige die zo slecht geslapen heeft. We hadden beter vannacht samen wat gezelligs kunnen doen.....

Om kwart over 11 stap ik met mijn maatje op de bus naar Tokyo. Ons hotel staat in een voorstad, Narita, dus we zijn anderhalf uur onderweg naar Tokyo station. Daar ontmoeten we onze Japanse gids voor de dag. Hij laat ons een metropas kopen, zodat we steeds de metro's in en uit kunnen zonder gedoe. Geen overbodige luxe!!!

We gaan eerst naar een elektronica-wijk. Mijn eerste kennismaking met het "schreeuwende" Japan: grote uithangborden, lichtreclames, muziek, geluid... Om het nog erger te maken gaan we een Japanse gokhal in. Met kleine zilveren balletjes wordt een soort flipperkastspel gespeeld zonder flippers: pachinko. Het geeft een oorverdovend lawaai!!! Ik ben blij dat ik ook snel weer de hal uit kan...
Dan lopen we door een grote markthal met allemaal kraampjes met elektronica-onderdelen: stekkertjes, snoertjes, zekeringen, chips... Waarschijnlijk nog duizenden onderdelen die ik niet weet te noemen. Ik begrijp dat Japanners heel veel zelf maken als het stuk gaat. Wat me verbaast, want ik dacht dat Japan de consumptiemaatschappij ten top was.

We gaan ook nog een soort mega MediaMarkt in, waar ze die fijne wc-brillen blijken te verkopen. Ik heb me moeten beheersen, maar het is gelukt er geen te kopen.

In schril contrast met al deze techniek staat ons bezoek aan de oudste tempel van Tokyo. De Senso-Ji tempel in Asakusa  is 900 jaar oud. Je loopt langs allerlei toeristische kraampjes om bij de tempel te komen. Daar koop ik een "fortune". Een voorspelling op een briefje. De Japanners knopen dit aan een rek, maar ik wil hem mee naar huis nemen.
Dan komen we langs een bak met wierook-stokjes. Daar staat iedereen met zijn handen de rook over zich heen te scheppen. Volgens onze gids helpt dat tegen allerlei kwalen. Ik begin maar vast te scheppen...
Met water reinig volgens een ritueel wat we volgen je linkerhand, je rechterhand, je spoelt je mond en je gooit het restant.... je mouw in... Nou ja, ik in ieder geval.
Vervolgens gooi je in de tempel een muntje met een gaatje in een bak en je doet een wens. Nou maar hopen dat 'ie uitkomt...

Hierna drinken we koffie in een straatje achteraf. We bestellen echte groene thee en krijgen daarbij.... Lotus biscuitjes!!! Hoe leuk is dat!!! Net of je gewoon in Amsterdam in een kroeg zit.
Bij het koffietentje zijn ze niet zo gewend aan blonde Europese vrouwen, want ondanks dat mijn Japans uitermate beperkt is, heb ik al snel door dat het over mij gaat: mijn grote blauwe ogen, jukbeenderen en kaaklijn.

Hierna lopen we naar een wijk met allemaal kookwinkels. Onderweg komen twee mooie jongedames in traditionele kleding tegen, waar we mee op de foto gaan. In de wijk waar we terecht komen, kun je alles kopen aan borden, verpakkingsmateriaal, stokjes en neppe sushi. Daar pakken we weer een metro naar de hipste wijk van Japan: Shibuya. Daar is ook de grootste voetgangersoversteekplaats die ik ooit gezien heb. Hij schijnt ook heel beroemd te zijn.
Deze wijk is enorm overweldigend in zijn lichtreclames, geluiden, impulsen. Het helpt natuurlijk ook niet dat ik ongeveer niet geslapen heb de nacht ervoor.
Mijn jetlag maakt dat ik in een dierenwinkel met de allerkleinste dieren ooit het liefst de hele winkel leeg koop. Volgens mij zijn ze niet te jong, maar gewoon heel klein gefokt. Heeeeel schattig, maar ook heel zielig. Gelukkig weerhoudt het feit dat het nóg zieliger is om een hondje of poesje in mijn koffer de grens over te smokkelen me ervan de winkel leeg te kopen. Dat ik niet meer helemaal helder ben, blijkt ook in de winkel Tokyo Hands. Een heerlijke winkel waar je van alles kan kopen en ik bijna een witte wereldbol van veel te veel geld wil kopen, totdat mijn maatje me erop attendeert dat het de maan is.... Pfffff, misschien voor de veiligheid de portemonnee maar in de tas houden...!!!

Als we alle 17 verdiepingen gezien hebben gaan we echte Japanse sushi eten. We komen buiten en het is al bijna donker. Nu zijn de lichtreclames nog veel heftiger aanwezig. Zelfs de vrachtwagens hebben volledig verlichte zijkanten. Ik word bijna misselijk van alles wat flitst, beweegt, licht en geluid geeft.
Nog een lekker bordje sushi en dan is het tijd om op de bus terug te stappen. Onze Japanse gids, die ons de hele dag meer dan geduldig begeleid heeft, neemt ons mee naar een echte sushi-tent. Daar eet ik dan ook sushi van zeeëgel... Heel eerlijk: het is net snot... Ik moet een kokhals onderdrukken. Maar ik wil onze Japanse gastheer niet beledigen, dus ik eet stug door. Uiteindelijk is het niet zo dramatisch, maar ik zal het niet snel zelf bestellen... Doe mij maar gewoon de bekende Maki, Saguro, Tamago....

Helemaal vol van alle indrukken stappen mijn maatje en ik op de bus terug naar het hotel. Al in de bus dommel ik weg en eenmaal op mijn kamer slaap ik natuurlijk een volle nacht. En 's morgens vroeg is het meteen al Calling en vliegen we weer terug naar huis.
Wel handig dat de jetlag terug naar huis minder erg is dan heen... :)

Ik vind mijn eerste kennismaking met het Oosten fantastisch. Ik heb de smaak te pakken. Wil ik zeker meer van zien!!!